Не можеме да откриеме нови океани, ако немаме храброст да го оставиме брегот позади себе 

Сите сакаме нов почеток, ново чувство, нова цел.

Мечтаеме за некое „понатаму“, мирно, исполнето, посреќно. Но често остануваме заглавени во она што ни е познато. Во луѓето што веќе ги знаеме. Во рутините што ни се безбедни. Во мислите што не нè движат напред, но се наши. Брегот. Тој познат, стабилен брег на кој сме научиле да се потпираме, дури и кога знаеме дека не нè исполнува веќе.

Океаните на промена не се наоѓаат на мапи. Тие се во непознатото, во заминувањето, во прашањата без брзи одговори, во чекорот кој не гарантира успех. И токму тоа е причината зошто толку малку луѓе навистина отпловуваат. Потребна е храброст да се изгуби видикот на познатото. Не за да се уништи минатото, туку за да се отвори иднината. Таа храброст не значи дека не чувствуваш страв. Напротив, таа се појавува кога и покрај стравот, кажуваш: сакам повеќе за себе. Таа се раѓа во моментите кога не знаеш каде води патот, но сепак почнуваш да одиш. Таа живее во секој избор што го правиш не затоа што си сигурен, туку затоа што не можеш повеќе да останеш таму каде што не растеш.

Можеби „брегот“ за тебе е врска или пријателство што веќе не те исполнува. Работно место што те гуши. Град што не те инспирира. Навика што те одржува жив, но не и присутен. Да се одлепиш од тоа – е чин на љубов кон себе. Не затоа што знаеш што ќе дојде, туку затоа што веруваш дека таму некаде има нешто поавтентично. 

Најголемите пресврти во животот не доаѓаат кога се чувствуваме подготвени, туку кога решаваме да се тргнеме од познатото, дури и кога рацете ни се тресат. Да се изгубиш од видикот на брегот значи да веруваш дека можеш да пливаш. Да преживееш. Да откриеш нешто ново во себе, нешто што само океанот може да го отклучи. Затоа, ако чувствуваш дека е време – отплови. Дури и ако не гледаш каде одиш. Дури и ако си сам. Нека стравот ти биде ветар во грб, не сидро. Бидејќи новите океани не ги пронаоѓаат оние што чекаат на сигурното. Ги пронаоѓаат оние што решаваат да веруваат – дека има нешто поубаво од сè што досега виделе.