Зошто во шахот на животот, не победува оној што никогаш не изгубил, туку оној што секогаш се вратил назад – со мудрост и со мир 

Ако животот е шаховска игра, тогаш секој ден е потег.

Некогаш напредуваме со сигурна фигура, понекогаш се повлекуваме за да размислиме, а понекогаш стоиме пред неочекуван шах – момент кога нешто се менува без најава. Но токму во тие моменти се гледа силата: не во тоа колку фигури имаме, туку колку мудро ги играме.

За да го „победиме“ животот, прво мора да разбереме дека не се работи за крајот, туку за целата партија. Победа не значи совршенство, туку присуство. Не значи да ги победиме сите, туку да не се изгубиме себеси. Вистинскиот мајстор не одиграл совршено, туку го разбрал движењето. Тој знае кога да чека, кога да ризикува, и најмногу – кога да си прости себеси.

Секој од нас има свои пиони – обични, секојдневни чекори што никој не ги гледа, но токму тие се градителите на победата. Раното будење, изборот да се биде добар кога е полесно да се биде рамнодушен, одлуката да не се откажеш иако изгледа како сите потези се затворени, тоа се нашите тивки победи.

Не е срамота да бидеме во шах мат. Понекогаш и најдобрите се наоѓаат таму. Но што правиме потоа? Дали паничиме или дишеме длабоко и гледаме подалеку од следниот потег? Животот не сака секогаш да игра по фер правила – но ни дава една моќна привилегија: слободата да избереме како ќе реагираме.

И запомнете, понекогаш и кралицата мора да се жртвува за да се спаси срцето на играта. Тоа не значи загуба. Тоа значи љубов, храброст, зрелост. Животот не се мери со тоа колку фигури ќе задржиме, туку со тоа кого ќе станеме додека играме.

Затоа, кога следниот пат се најдете пред тишина на таблата, не брзајте. Потегот што следи нека биде со срце. Нека биде храбар, но не мора гласен. Зашто во шахот на животот, не победува оној што никогаш не изгубил, туку оној што секогаш се вратил назад – со мудрост, со мир, и со љубов кон играта.